Klub Filmowy 21

"Samotnych" widziałam już drugi raz ale warto było . Świetny, zabawny film o poszukiwaniu siebie, poszukiwaniu drugiej najwłaściwszej dla siebie osoby, o nieporozumieniach wynikających z niedopowiedzeń, o zbiegach okoliczności i o tym jaki ten świat mały.

Według mnie najzabawniejszą i najsympatyczniejszą postacią był specjalista od przeprowadzek - spalony,roześmiany, nienarzekający, zachwycony tym co ma.

Przesłanie- więcej ze sobą rozmawiać, nie wystawiać swego życia na pokaz grając kogoś kim się nie jest...nie wiem, muszę się z tym przespać.

Jak myślicie - czy bohaterowi (nie pamiętam imion) przebierającemu się za hydraulika naprawdę chodziło bardziej o samo przebranie czy może jednak o tą ...(Helenkę? ) Ja zaraz po wyjściu z filmu myślałam, że o tą kobietę- że priorytet stroju  tylko żona mu próbowała wmówić ale po kolejnych przemyśleniach stwierdzam, że chyba jednak chodziło przede wszystkim o strój, o szaleństwo, które się z tym wiązało. Już na początku bowiem "hydraulik"pyta żony (gdy ta mówi o japońskich turystach) czy ma się przebrać właśnie za hydraulika. Potem wspomina o swym ukochanym przebraniu na swej przemowie dotyczącej mózgu. No i te rytuały gdy był już w stroju - taplanie się w błotku, liściach .

Może ten film jest też o tym, iż często nie widzimy tego czego nie chcemy widzieć - dwie żony wmawiają swoim mężom, że Ci są z nimi szczęśliwi i nie przyjmują do wiadomości ich zaprzeczeń na ten temat. Ciekawe czy bohaterka, której wszyscy pytają o to co właściwie robi w ich kraju, znajdzie swego ojca. No bo Ufoluda już widziała .

Dużo w tym filmie o kłamstwie. Jedynie "spalony blondyn" jest od tego wolny,bo gdy już kłamie to nawet o tym nie wie. "Samotni" pokazują też jak można sobie wszystko przeinterpretowywać na do własnych celów, dopasowując do swego życia (tak działają horoskopy). Mam tu na myśli motyw z rannym w wypadku samochodowym, który każdy interpretuje jako znak. Jednak dla każdego ten znak jest nieco czymś innym, zawsze jednak tyczy się osoby "Helenki".

No, nic. Dobranoc.

Ostatnio edytowany przez wrozka (2008-04-05 00:11:32)

Ondrej (instalator) z całą pewnością jest postacią tragiczną. Cierpi na poważne psychiczne zaburzenia. Nie radzi sobie z dawnym rozstaniem, w efekcie czego przebiera się za instalatora, podpala ludzi i ich domy, wkłada sporo energii w organizowanie "przypadkowych" spotkań. Jednocześnie wiedzie drugie życie jako przykładny maż i ojciec i szanowany neurochirurg. To klasyka tragizmu - bohater rozdarty jest między życiem jakie narzuca mu system norm społecznych a własnymi namiętnościami które tłumione trafiwszy na podatny grunt owocują psychicznymi zaburzeniami. Dodam tylko że z odtwórcą tej roli spotkamy sie jeszcze w cyklu "czeskie kino"  w jeszcze ciekawszej kreacji.

Nie zgodzę się że Jakub jest wolny od kłamstwa i jest sobą. Jakub jest wolny od świadomości. Nie wie ile ma lat, czy ma dziewczynę, gdzie sie znajduje, i jak brzmi jego hymn. Z pewnością jest pozytywny i serdeczny, ale żyje na poziomie konsumowania zmysłowych wrażeń które docierają do niego w danej chwili i o których w następnej chwili już nie pamięta. Skoro pod wpływem gandzi robi rzeczy których zrobić nie chciał, a ujarany jest cały czas, to nie mogę zgodzić się z tym że jest sobą. Zresztą chyba nikt nie powie ze jest sobą po dragach czy chlaniu. To równie złudne jak bycie sobą wpasowanym w ramy systemu.

Ze wszystkich bohaterów najnormalniejsza wydaje mi sie Lenka, mimo jej palącego głodu uczuć. Dla niej mam najwięcej sympatii.

Zwróciliście uwagę na muzykę w tym filmie?

rebelia napisał:

Czy można usprawiedliwiać się "zrobiłem to , bo byłem wtedy zjarany i nie byłem sobą"!?

Sądze że trzeba uznać iż będąc zjaranym ktoś nie był sobą, ale nie jest to żadne usprawiedliwienie.

pilariko, bez dekadencji.  :-)

zabawa była po pachy

"Siłę mężów stu" łatwo osłabić sposobem...
"Opowieść o zwyczajnym szaleństwie" obejrzałam. Serotonina mi opadła. Wtóruję za Kubą Banasiakiem, ale nie chce mi się opowiadać o "zmęczeniu rzeczywistością", również tą  filmową. Nihil novi sub sole.

Coś co mnie w "Opowieści o zwyczajnym szaleństwie" zaskoczyło to rozbierzność filmu i sztuki teatralnej. Niby opowiadają ta samą historię, o tym samym szaleństwie, a płęta całkiem inna. O ile sam film był według mnie lepszy niż adaptacja teatralna to jednak muszę przyznać że zakończenie sztuki podobało mi się bardziej. W filmie wszystko rozegrał przypadek, zwykła pomyłka a już miało być szczęśliwe zakończenie, ślub, dzieci, rodzina. Bohater pozostał szaleńcem bo tak zadecydował los, w sztuce bohater wysyła się do Bośni z własnego wyboru, uważając że to jedyna droga ucieczki przed szaleństwem, jakby w desperacji czaiła się normalność. Sami decydujemy o własnym szaleństwie, stopniu jego zawansowania i odchyleniach od normy i nie przekonujcie mnie że tak nie jest (tu jestem uparta).
Co do filmu, największe wrażenie zrobiła na mnie scena w której ojciec bohatera stoi na korytarzu szpitalnym  i obserwuje roboty czyszczące podłogę... istny balet robocików ze szczotkami. Może świat robotów jest lepszy, nie emocjonalny, harmonijny, porządny bez szaleństwa. A może poprostu te robociki powinny posprzątać po całym tym szaleństwie egzystencjonalno-emocjonalnym i dać już ludzkości spokój.